Op weg naar de Rockies

Dinsdag 2 september. De eerste nachtvorst en ’s ochtends bitterkoud in ons campertje. Een dikke mist hangt als een deken over ons heen. Langzaam gaan we op pad en als we iets hoger komen zien we de zon tevoorschijn komen. Zo rijden we een paar uur met mist en zon. Lopen nog even naar een leuke waterval en ’s middags komen we aan in Watson Lake, het dorp met duizenden naambordjes in het “Sign Post Forest”. We ontdekken er ook een aantal Nederlandse en een uit Friesland (Beetgum en Berlikum). Bijzonder. De rest van de dag lummelen we wat rond en horen bij het informatie centrum, dat we met een heldere nacht het noorderlicht kunnen zien. Dat komt mooi uit, want de lucht is inmiddels strakblauw. Om een uur of elf gaan we naar buiten en zien een groen/grijs schimmenspel aan de donkere lucht, dat constant in beweging is. Weliswaar niet de kronkelende slierten groen licht. Toch heel bijzonder en voor An een geheel nieuwe ervaring. Woensdag 3 september. De dag begint met regen. Eerst onze voorraden aanvullen en een volle tank benzine, dan richting Fort Nelson. Het eerste deel is veel bosgebied en bij een druiliger regentje erg grijs. Na de middag klaart het echter weer op en komen we een bord tegen, dat ons waarschuwt voor overstekende bizons de eerst komende honderd kilometer. Men heeft hier namelijk de bizon opnieuw geïntroduceerd en deze laten zich regelmatig zien. Op zichzelf staande mannetjes of een kudde. Wauw. Verwachtingsvol struinen wij de bermen en open vlaktes af en opeens zien we in de verte iets, dat anders is dan een bosje. Met een noodgang stuiven we er op af, was niet nodig want de bizon blijft geduldig op ons wachten. Hij wandelt rustig op ons af en verdwijnt dan over een heuveltje. Poeh, dat was een geluk. Dachten we. Maar even later is het weer raak. Zo zien we in totaal 5 “ lonely men”, die zich niets van die nieuwsgierige Nederlanders iets aantrekken. We besluiten een camping te nemen waar hotsprings aanwezig zijn. Na de camper op een leuk plaatsje te hebben neer gezet, lopen we over houten boardwalk door een warmwater moeras en komen bij een rivier. Daar heeft men 2 basins in aangelegd van 42 en 52 graden. Even later laten we ons in het warme water zakken. Alle vermoeidheid glijdt van ons af. Na een uurtje vinden we het genoeg en willen verder over de vlonders, maar een bord en paal houdt ons tegen. “ Wegens beren gesloten gebied “. Jammer een extra beertje na de bizons is ook niet misselijk. ’s Avonds nog even gekeken of er in het moeras nog elanden rondstruinen. Maar helaas het geluk is voor vandaag helemaal op. Donderdag 4 september. Als we nog maar net op pad zijn stuiten we op……….. een hele kudde bizons. Wel 40 stuks. Ja, we hebben een zak met geluk van huis meegekregen. Een prachtig schouwspel van grazende, luierende en speels met elkaar stoeiende beesten. Veel auto’s stoppen om de dieren vast te leggen. Na een poosje gaan wij weer verder en lopen een trail langs “lick stones” , stenen waar bergschapen en andere dieren aan likken om zout en mineralen binnen te krijgen. Hier geen wild. We zijn echter nog maar net op weg of ons oog valt op een viertal Kariboes. Ze grazen de berm af en lopen recht op ons af. Klik, klik, weer de nodige plaatjes. Weer een nieuw dier dat we kunnen afvinken. Even later nog meer Kariboes, die door een beekje waden om van die lastige toeristen af te komen. Dan steken vlak voor een voortrazende vrachtauto de weg over. De chauffeur remt op tijd. Tjee, dat was schrikken. Vlak voordat we bij onze camping zijn steken 2 “ Mule Deer ” (soort hert)de weg over en verdwijnen ijlings in de struiken. Ook die kunnen we afstrepen. De camping is twee keer niks, maar wij hebben weer een fantastisch dag beleefd. Vrijdag 5 september. Vanochtend rijden we de eerste honderd kilometer door een prachtig gebied met bergen tot 2500 meter en veel naaldbomen. We zijn nog maar net op weg of we zien een Zwarte Beer grazend door de berm. Ja, lieve mensen ze eten graag gras en andere vegetatie, vooral als ze net een vette Amerikaan hebben opgepeuzeld. Ik kan dus rustig uitstappen en op zo’n 5 meter afstand het beestje filmen. Daarna verder, maar waar we ook kijken geen beest meer te bekennen. In Fort Nelson lopen we even binnen bij de informatie. We informeren naar campings en krijgen een lijst en een kaart, waarop de nodige staan aangegeven. Wat men daar niet weet is dat men met de Highway bezig is en dat alle campings over een afstand van zo’n 250 kilometers bezet zijn door wegwerkers. Ongelooflijk maar waar. Daarbij stofwolken van hier tot Tokio. Maar na wat vraagwerk op diverse plekken vinden we toch nog een plekje tussen de bouwvakkers en hebben zelfs “ illegaal “ internet. Vandaar dat ik dit verslag kan schrijven en versturen. Doei.