Het toetje

Woensdag 10 september. Wederom een bitterkoude nacht, maar de zon schijnt volop en de temperatuur stijgt snel. We rijden vandaag zo’n 80 kilometer en doen wat korte tochten naar verschillende watervallen. De Beaver Creek, de Rearguard en de Overlander Falls. De Rearguard Falls zijn de laatste hindernis van de zalmen na een 1200 kilometer lange reis stroomopwaarts. De periode dat ze hier bij opspringen is jammer genoeg al voorbij. Ja je kunt ook niet alles hebben. Als we bijna bij de eindbestemming zijn, rijden we recht op de hoogste berg van de Canadese Rocky Mountains af, de Mount Robdon. Wauw, 3947 meter hoog, met besneeuwde top torent ie op uit het vlakke dal. En we zijn niet de enige die dat wauw moment beleven. We strijken neer op een camping tegenover deze reus. Super. Donderdag 11 september. Vandaag naar Jasper, het begin van de Icefield Parkway. Volgens velen een van de mooiste wegen ter wereld. We zullen zien. Eerst rijden we door een schitterend landschap van rivieren, poelen en hoge besneeuwde bergen. Vlak voor we Jasper binnenrijden stuiten we op een kudde Kariboes. Het blijft genieten. Na boodschappen te hebben gehaald, gaan we naar onze camping. Als we over een bruggetje rijden zie ik ineens een Elk in de rivier. We stoppen en binnen de kortste keren staat er een regiment auto’s achter ons. Als we zijn ingecheckt rijden we naar het “Pyramid Lake “. Een meer met rondom prachtig gekleurde bergen. Super. Op de terugweg zien we 2 mannetjes Elken , die een gevecht houden. Ook nu weer veel nieuwsgierigen. Het gehele gevecht heb ik vastgelegd. Tjonge wat een dag. Vrijdag 12 september. Een bewolkte miezerige dag. We blijven in Jasper en doen de Maligne tocht. Eerst naar het Maligne meer. De bergen in en we komen in pas gevallen sneeuw. Wel mooi, maar koud. Op de parkeerplaats zien we een soort muis, dit blijkt een speciaal soort grondeekhoorn te zijn. Prachtig beestje met donker strepen over de rug. Bij het meer staat een Kariboe rustig te eten en trekt zich van de toeristen niets aan. Dan rijden we terug naar de Canyon voor een trail. We stuiten echter op moeder Kariboe met haar 2 kinderen, die midden op de weg drinken in plasjes. Het veroorzaakt een echte file van twee kanten. We besluiten uiteindelijk door te rijden. Ze stappen even in de berm, maar als ik in de spiegel kijk, zie ik ze de weg weer innemen. De tocht door de Canyon is klimmen en dalen met heel mooie passages en potholes. “s middags rijden we terug en stuiten weer op twee heel mooi getekende jong mannetjes Elken. En nog een bejaarde dicht bij de camping. Ondanks het weer hebben weer volop genoten. Zaterdag 13 september. Vandaag vertrekken we richting de Columbian Icefields. Een spectaculaire tocht door een vlak dal en omgeven door bergen van 3000 meter en hoger. Met bijzonder kleurige meertjes en rivieren. Niet te omschrijven zo mooi, vooral omdat de zon volop meewerkt. Ons eerste wandeltochtje gaat naar de Athabasca Falls. Een super waterval, die zich door een canyon wringt. Dan op naar de Goat Lick, een rotspartij waar dieren mineralen likken. Geen beest te bekennen en ook het geheel valt wat tegen. Ook de Sunwapta Falls zijn wel hoog , maar minder spectaculair dan de eerste. Zo rijden we een magistraal gletscherlandschap in. We overnachten in dit gebied met vers gevallen sneeuw rond de camper. Op de paden zien we regelmatig de gestreepte grondeekhoorntjes. Zondag 14 september. Vandaag rijden we langs allerlei gletscher, die zich spiegelen in het zonlicht. We bezoeken nog een schitterende canyon. En ook nu weer zijn de meertjes in diverse tinten blauw en groen.Als we over een brug rijden zie ik ineens een stel “Mountain Sheep”op een rots richel liggen. Als ik parkeer, staat er al snel weer een hele trits auto’s achter me, om ook een plaatje te schieten. Het blijft me verbazen, dat veel mensen onderweg geen dieren spotten. Ik val in herhaling, maar dit gebied blijft ons verwonderen. Maandag 15 september. We gaan vandaag naar het meest indrukwekkende meer van deze tocht . Het “Moraine Lake’. Als je er vroeg bent, zie je de besneeuwde toppen in het turquoise weerspiegelen.Tenminste als er geen wind is en de zon schijnt. Ik heb al vermeld, dat we een zak geluk meehebben, dus ook in dit geval hebben we geluk. Imposant. Daarna naar Lake Louise. Eerst klauteren we een berg op en staan tussen tientallen Japanners het meer te bewonderen en zijn mooie gletscher. Op de terugweg zien we de “Hoary Marmot” genieten van lekkere blaadje. Naast het meer is een inmens groot hotel gebouwd. Daar zien we onze vriend de gestreepte eekhoorn ook weer. Na boodschappen en getankt te hebben rijden we terug naar Yoho N.P. Daar zie ik in de rivier een mannetjes Elk met twee vrouwtjes. We stoppen een eind verderop en lopen terug. Ook nu weer vormt zich een lang lint van nieuwsgierigen om ook een fotootje te schieten. Als we verder rijden , gaat er ineens een waarschuwingslampje branden. Bij het infocentrum staat een telefooncel ( ja die zijn er nog heel veel ) en ik pleeg een telefoontje met de verhuurder. Tot mijn opluchting is dit een kwaal, die regelmatig optreedt, maar geen kwaad kan. We kunnen dus rustig genieten van het middagzonnetje op de camping. Dinsdag 16 september. Vanochtend zijn we naar de “Takkakaw Falls geweest. De Hoogste van Canada?. Van 450 meter hoogte stort het water met geweld naar beneden. Je kunt helemaal tot aan de voet van dit oergeweld komen. Daarna doorgereden naar Banff en rondgewandeld in dit leuke plaatsje. Maar beste mensen het zit er eigenlijk op en ik heb niet zoveel meer te vertellen. Hier eindigt ons verhaal en de rest volgt als we thuis zijn.